Author: admin

Η ενοχοποίηση είναι επιτυχημένο μέσο χειραγώγησης τόσο του ατόμου όσο και μιας μικρής ή και μεγαλύτερης ομάδας ανθρώπων. Έτσι, με υπεργενικεύσεις, ένα γεγονός τεχνητά, αποκτά συντριπτικές διαστάσεις πνίγοντας στην αφάνεια κάθε καλό. Το “μαζί τα φάγαμε”, ως παράδειγμα μαζικής ενοχοποίησης εξαφανίζει τον μέσο εργαζόμενο, τον έντιμο επιστήμονα, τον δάσκαλο που αγαπά την εργασία του, τον γιατρό , τον συνεπή επαγγελματία, τον μετρημένο δανειολήπτη κοκ που δεν καταχράστηκε, που υπήρξε συνεπής, που εργάζεται. Έτσι γίνονται συνένοχοι όλοι. Ποιος είναι ο σκοπός; η σιωπή του ενόχου. Αν πειστείς ότι είσαι ένοχος, σιωπάς, δείχνοντας αποδοχή στη ποινή σου,αφού την θεωρείς δίκαιη. Άλλο εργαλείο χειραγώγησης είναι πάλι μέσω της υπεργενίκευσης, η εκπομπή αρνητισμού και ρηχότητας με μαζικό τρόπο. Έτσι τεχνητά θα εμφανιστεί το περιθωριακό, το ακραίο, ως συχνό προκαλώντας το ψευδές συμπέρασμα ότι “Ο κόσμος είναι χάλια”, “ότι χάλασε ο κόσμος “. Προβάλλεται, επίμονα, αυτή η εκδοχή ενός σηπτικού κόσμου περιπτωσιολογικά υποστηριζόμενη “από αυτό και εκείνο” το νοσηρό περιστατικό, με μικρή αναφορά στης μεγαλύτερης κλίμακας και έντασης έργα καθημερινής (επιμονής) αξιοπρέπειας & αλληλεγγύης. Βαθμιαία προκαλείται μαζική απελπισία, αδιέξοδο, ατονία. Αναρωτήσου : Φαίνεται έτσι, είναι έτσι;

Οι αξιολογήσεις που κάνουμε, λειτουργούν για το μυαλό μας όπως οι συντεταγμένες : μας πάνε όπου ζητήσαμε. Συνεπώς είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ακριβολόγοι αποφεύγοντας τις λανθασμένες νοηματοδοτήσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα την έννοια “ψυχραιμία”. Κανονικά σημαίνει την ορθολογιστική θεώρηση της πραγματικότητας και την επιλογή αντίστοιχης συμπεριφοράς απέναντι σε ένα ερέθισμα, που ήρεμα ΑΠΕΜΠΛΕΚΕΙ το άτομο. Ψυχραιμία δεν είναι λοιπόν η μη αντίδραση και η παρατεταμένη ανοχή σε ένα βλαπτικό ερέθισμα. Για παράδειγμα: η μη αντίδραση σε επώδυνο ερέθισμα (πχ τσίμπημα βελόνας) σε ασθενή της μονάδας εντατικής νοσηλείας δεν ερμηνεύεται φυσικά ως ψυχραιμία, αλλά ως μη αντίδραση λόγω καταστολής. Στο βλαπτικό ερέθισμα η υγιής αντίδραση είναι η….. αντίδραση και όχι η ανοχή. Η αντίδραση αυτή χρειάζεται να επιλέγεται με βάση την ένταση του ερεθίσματος από ένα συμπεριφορικό ρεπερτόριο. Η ανοχή επιτρέπει την προσαρμογή του ατόμου στο ερέθισμα, στο να το συνηθίσει και σε ορισμένες περιπτώσεις εκεί οφείλεται η αλλοτρίωση του Ανθρώπου. Έτσι ένας που πιστεύει ότι σε μια βλαπτική για τον ίδιο συνθήκη, δείχνει ψυχραιμία νοηματοδοτώντας εσφαλμένα την υποτακτική του στάση, θα επιτρέπει στον εαυτό του να παραμένει παραπάνω στο διαβρωτικό περιβάλλον, αρρωσταίνοντας, αφού θα καταπνίγει τις εσωτερικές του αντιδράσεις.

Η δύναμη της Ευθύνης (ή πώς να είσαι ο αφέντης του εαυτού σου): Κάθε επιλογή (να κάνω κάτι, να αγνοήσω κάτι, να προτιμήσω κάτι και να επιστρέψω να ατονήσει κάποιο άλλο), οδηγεί σε μια τουλάχιστον συνέπεια. Συνεπώς, ένα σύνολο επιλογών οδηγούν σε ένα πλέγμα συνεπειών, περισσότερο ή λιγότερο ωφέλιμων ή βλαπτικών, που προκάλεσε αυτή καθ’ αυτή η επιλογή. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη όποιας πράξης ή παράλειψης παράγεται εξέλιξη, πρόοδος. Έτσι π.χ εάν ο φοιτητής αποδώσει στο λιγοστό ή βιαστικό του διάβασμα την κακή του επίδοση, μπορεί να τροποποιήσει αυτούς τους παράγοντες και να αποδώσει. Εάν μετακινήσει στον “κακό καθηγητή” ή σε άλλον εξωγενή παράγοντα την φτωχή του απόδοση, αποτυγχάνει να αναλάβει την ευθύνη για το λίγο ή το λάθος διάβασμα που έκανε. Εάν αυτό το κάνει συχνά τότε εκπαιδεύει τον εαυτό του να νιώθει έρμαιο των συνθηκών, ότι οι άλλοι είναι τυχεροί ενώ ο ίδιος όχι,να νιώθει άγχος και αγωνία αν θα τα καταφέρει κάθε φορά κλπ. Δεν νιώθει την ευθύνη αλλά επίσης χάνει και την δύναμη να καθοδηγησει μια συνθήκη. Διαλέγεις επιλογή; διαλέγεις συνέπεια. Επιλέγεις; Αναλαμβανεις.

Όταν το μυαλό και οι σκέψεις υπονομεύουν τον ιδιοκτήτη τους αντί να τον υποστηρίζουν (μέρος 2ο): να πιστεύει κάποιος πως αφού σκέφτεται κάτι επίμονα και επαναλαμβανόμενα ότι αυτό μπορεί και να συμβεί, μόνον και μόνον επειδή το σκέφτεται,όπως πχ να πιστέψει, νιώθοντας τρομερό άγχος, φόβο και ντροπή, ότι μπορεί επειδή το σκέφτεται και μόνο, να προκαλέσει μια σοβαρή πάθηση στον εαυτό του ή κάποια βλάβη σε άλλον. Μια σκέψη, όσο απαράδεκτη και να φαίνεται στον ιδιοκτήτη της, από μόνη της δεν βλάπτει. Οι σκέψεις, δεν συνιστούν πραγματικότητα, αλλά σενάρια που το μυαλό επεξεργάζεται. Οι πράξεις βλάπτουν, δηλαδή ΤΑ ΠΡΟΪΌΝΤΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣΗΣ του ατόμου. Η σκέψη δεν παράγει ούτε ανδραγαθήματα ούτε και εγκλήματα.

Όταν το μυαλό και οι σκέψεις υπονομεύουν τον ιδιοκτήτη τους, αντί να τον υποστηρίζουν (μέρος 1ο): Ζώντας κάτι η σκέψη :”μου αρέσει, εδώ, τώρα” επιτρέπει την ευχαρίστηση και την ευτυχία. Αντίθετα η σκέψη :”άλλοι κάνουν ταξίδια (ή κάνουν αυτό και εκείνο) και περνούν ωραία “, προκαλεί κύματα απογοήτευσης και ματαίωσης. Η σκέψη του εντοπισμού του ωραίου στον τωρινό χωρόχρονο, καθορίζει την αίσθηση της επάρκειας. Αντίθετα με τον εντοπισμό κάθε έλλειψης παράγεται δυστυχία. Το μυαλό οργανώνεται να εντοπίζει τι λείπει αντί να ανιχνεύει τι υπάρχει. Με αυτό τον τρόπο τελικά το μυαλό διαπιστώνει την ευτυχία ή την δυστυχία. Συνεπώς, τις περισσότερες φορές ευτυχία ή δυστυχία, είναι αυτό που ζούμε ή τελικά αυτό που ερμηνεύουμε;